Op rondreis 1

Na een paar stressvolle dagen rondom de inlevering van de scriptie gaan we de vrijheid van het rondreizen tegemoet. Zeven dagen lang de natuurlijke schoonheid van Zuid-Afrika en Lesotho bewonderen. Na de culturele indrukken zijn we daar alle vier hoognodig aan toe. Het Isimalango Wetlands Park (voorheen St. Lucia), de metropool Durban en de Drakensbergen, waarna het bergnaambordje de Maluti Mountains aankondigt die het in Lesotho overnemen.

Een uur na vertrek naderen we Johannesburg, onfortuinlijk genoeg gaan we direct de fout in. De verkeerde afslag wordt genomen en we rijden de hele stad rond. Johannesburg doet wat betreft files niet onder voor Amsterdam, alleen is de stad een keer of 8 zo groot. Een flinke domper en misgenoegen begint al vlot de gezichten te sieren. Na een goed uur wordt de goede weg gevonden en verschijnenen de lachende gezichten weer, de echte journey vindt zijn aanvang. De N17 voert ons kort na Jo’Burg, Gansta’s Paradise genoemd door ingewijden, door de provincie Mpumalanga, wat plaats van de rijzende zon betekent in het Zulu. Deze naam is in zijn geheel niet slecht gevonden doordat het vlakke landschap zich zo ver uitstrekt als het oog reikt. De bermen en velden langs de wegen gesierd met ontelbaar veel paarse en witte bloemetjes. Het lanschap kan vast een zinnenstrelende zonsopgang herbergen.
Na een korte stop in Ermelo gaan we op weg naar Amersfoort, waarna halverwege een bordje Amsterdam wordt gepasseerd, net voor een zandweg die afbuigt naar links. Het landschap begint weer enigszins te golven wanneer we richting Piet Retief rijden en na een goede vier uur zitten we in het noorden van Kwa-Zulu Natal, net onder de grens van Swaziland. Armoedige hutjes, maar ook vrolijk en prachtige versierde, vaak ronde hutten kleuren ons netvlies. Dit is nog enigszins het Afrika van vroeger, de wereld van vroeger beter gezegd. Het zijn rurale gemeenschappen die zich kilometers uitstrekken, maar die je geen stad of dorp kunt noemen. Alles staat net te ver uit elkaar voor deze naam. Sinds kort woont meer dan de helft van de wereldbevolking in steden, maar het is nog niet lang geleden dat veruit het grootste deel van de wereldbevolking op deze manier woonde en leefde. Kinderen rennen door de heuvels van hut naar hut, af en toe zie je een bal door de lucht vliegen, kannen water en bouwmaterialen sieren de hoofden van de elegant lopende Zulu’s, of misschien zijn het ook wel Swazi’s, in een land met elf verschillende officiele talen en even zovele culturen kun je ze niet altijd uit elkaar houden.

Ieder moment lijkt de kust in zicht te komen, maar de verwachting houdt ons voor de gek, het is slechts een hoge heuvel waarachter steeds weer een nieuwe voortglooit. Het duurt nog enkele uren voor we de oceaan bereiken. Zo’n 20 kilometer voor het dorpje St. Lucia, waar we overnachten, begint het landschap dramatisch te veranderen. Bomen beginnen zich steeds dichter tegen elkaar aan te nestelen, totdat je er met geen mogelijkheid meer tussendoor kunt kijken. Een jungle-gevoel overkruipt je, langs de weg staren de gebeeldhouwde giraffen, zebra’s en nijlpaarden ons verwachtingsvol toe, of is het andersom. Wanneer we het dorp binnenrijden waan ik mezelf in de tropische palmboomdromen die mijn jeugd vele malen gesierd hebben.
Eenmaal aangekomen en uitgeladen begeven we ons door een dichte bush richting het strand. Al spoedig dringt het geluid van kolossale, rollende oceaangolven ons gehoor tegemoet. Het hart begint sneller te kloppen, de adrenaline komt vrij en steeds sneller lopend verschijnen de duinen door de bosjes. Na twee grote duinen staart de zee ons tegemoet. Prachtig! Groots! Donderende golven bestoken het strand. Aan beide zijden rijzen twee bergen op richting het eindeloze water dat zich 6000 kilometer voortstrekt tot, wat zal het zijn... Australië? Achter ons verdwijnt de zon langzaam achter de duinen, de dichtbegroeide wetlands en het St. Lucia meer verschuilen zich erachter. Voor ons blijven de golven ons eeuwig begroeten.

Met een paar biertjes togen we richting het strand, het is ondertussen donker geworden en een ontelbaar grote hoeveelheid twinkelende sterren spreidt zich uit over het firmament. Oerwoudgeluiden strijden om het hardst om het hoogste lied of beter gezegd, gekrijs.
De gedachte overvalt ons om de zonsopgang te kijken die nacht. De melkweg is te zien, een grote veeg van licht, waar miljoenen sterren doorheen stralen, op de achtergrond buldert de oceaan, de zilte zeelucht en de sperzieboonlucht die het groen voortbrengt dringt de neus binnen, maar helaas begint de lucht te betrekken en de miezer valt. Evert-Jan besluit naar huis te gaan, maar om drie uur gaan Vincent en auteur zelves terug. In de bush worden de veldslagen en dramatische belevenissen van de Voortrekkers in de persoon van Piet Retief en Shaka Zulu uitgebeeld, het is welhaast een levende opera.

Terug op het strand maakt rond vier uur een diepe mystieke ervaring zich meester van me. Alles lijkt te kloppen. Mijn lichaam vloeit samen met de aarde, met alles wat is, een moment van zijn, je dankbaar kronkelend in het zand van ultiem geluk en eeuwige verbondenheid met een God, met het al, of hoe je het ook wilt noemen. Overweldigd door een gevoel van de sublimiteit van de aarde, de eeuwige verbondenheid met alles wat om je heen is. De eeuwige zoektocht naar symbolen om de pracht en alles om ons heen te kunnen beschrijven dringt zich op en lijkt opeens geen waarde meer te hebben. Tijd verliest zijn functie, ik verhoud me niet meer tot, voel alleen de directe ervaring. De mystieke queeste om de aarde in ons door te laten dringen, waardoor wij in positieve zin in hem doordringen, ermee samenvloeien, de aarde vormen. De vermystificering van leven, Terra Mystica.

Wanneer de zonsopgang zich aandoet valt elke kleurverandering direct op, elke kleur kent vele honderden variaties, ik kan ze allemaal onderscheiden, het volledige elektromagnetische spectrum openbaart zich. Je voelt de eerste stralen warmte, de vogels lijken op hetzelfde moment geraakt als ware het een magnetisme en beginnen hun nieuwe dag. Kosmisch is het gevoel, magisch, alsof ik in het meest gelukzalige sprookje zit dat me ooit is overkomen, voortdrijf in een oceaan van zaligheid. Herboren wordt en de omgeving weer onbevooroordeeld zie, met de onbevangenheid van een kind. Wanneer het eerste licht eenmaal langs de atmosfeer is geschenen wordt de lens en het netvlies weer aan het werk gezet en mijn geest en ogen beginnen de golven te onderscheiden en creeert daaromheen naar hartelust machtig mooie patronen. Ik proef de zilte smaak van zeewater op een afstand van vijftig meter op mijn tong. Ik lijk de nieuwe dag te ruiken, de zintuigen zetten zich nog verder open, ik voel, proef alles wat om me heen is. De deuren van mijn waarneming zijn volledig geopend.
De zonnestralen slokken een voor een alle sterren op tot alleen Venus, de morgenster, nog boven de Horizon staat. Het diepste paars, dat van donkerblauw naar rood verschiet, oranje, beige en geel wordt. Wanneer de lucht blauw kleurt begint de zon wit te worden als zijnde een waarschuwing: stop met kijken, ik ben gevaarlijk. Op het strand heeft alles een kleur zoals ik nog nooit heb waargenomen, zo helder, zo puur, zo echt. De pracht praalt me tegemoet. Waterstofdampen stijgen op uit de oceaan en vormen een vochtige, ondoordringbare mist die het zonlicht verstrooit richting duizend hoeken, wie weet schuilt Poseidon achter de nevel en heft zijn drietand om de mens te waarschuwen deze aarde niet te verkwisten.

Alles om me heen komt tot leven, inclusief mijzelf, ik voel kracht en energie mijn lichaam instromen, als herboren sta ik wankelend op mijn benen, onwennig alsof ik een lichaam moet bedienen dat me volkomen vreemd is. De eerste warme zonnestralen aaien me over de wangen. De zon lijkt muziek te maken, ze zingt een lied met haar hoge, zuivere stem.
Het dorp bruist bij terugkomst rond zevenen, ik besluit een natuurlijk ontbijtje te maken en koop ingredienten in het plaatselijke supermarktje. De Zulu-vrouwen, ze ogen veel gezonder dan in Potchefstroom, schenken me zo hier en daar een glimlach, in hun ogen lijkt iets van begrip te zien. Ze zien dat ik nog niet heb geslapen, maar bovenal zien ze de prachtige ervaring die uit mijn ogen stralen. Na een klein ontbijt besluit ik terug te gaan, teruggekomen op het strand werp ik me in de oceaan, maar zwemmen is onmogelijk, met zoveel geweld wordt golf na golf aangevoerd door de oceaan.

De middags staat in het teken van een boottocht door de wetlands, een subtropische variant op de Biesbosch. Hetzelfde gevoel als wanneer het bootje de Biesbosch wordt ingestuurd overvalt me, enkel nu wordt de kant gesierd door palmbomen en krokodillen, zwemmen er nijlpaarden rond. De prehistorische krokodil die het eerste slachtoffer is van ons toeristenoog blijft onverstoord liggen wanneer we langsvaren, het beest heeft werkelijk niets menselijks, iets wat direct fascineert. Intensief turend naar het beest worden we opgeschrikt door een opgevoerde brommer die weg lijkt te rijden, maar nee dat kan niet schiet het door ons hoofd, het blijkt een nijlpaard te zijn die zijn keel schraapt. Dit tot 2000 kilo wegende beest is een waar gevaarte en staat bekend als het meest dodelijke dier van Afrika.