Rondreis 1; deel 2

Na een tocht door rijpe, groene, vrouwelijk glooiende heuvels en een korte stop aan de oceaan komen we aan in Durban, de stad van surfdudes. Nog steeds verdoofd van de talrijke waarschuwingen over het gevaar dat Durban is komen we aan bij het hostel. Voor een luttele 8 euro per nacht verblijven we bij mensen thuis, te gast in een waar paradijsje. Zwembad, bar, niets ontbreekt voor een groot feest.
Eenmaal op de boulevard bekruipt je het Malibu-gevoel, palmbomen die de boulevard sieren doen je denken aan het Los Angeles uit films. Een dolfijnenshow en een stoffig Indische winkelcentrum voor souvenirs trekt aan ons voorbij, terwijl op straat je gevoel heen en weer wordt geslingerd tussen fascinatie en angst. Enerzijds de waarschuwingen over het gevaar, anderzijds de fascinerende mensen die als bezige bijen aan het werk zijn en door elkaar heen lopen als ware het een mierenhoop. Geen blanke te bekennen hier, hij is verdreven naar de villawijken aan de rand van de steden. Op de achtergrond het getoeter van het verkeer dat volledig vast zit.
De eindstand van Durban: enigszins een domper na onder andere een gestolen velg, een parkeerboete en een verfromfraaide nummerplaat.

Voor we het doorhebben is ook dit gedeelte van de reis alweer voorbij. Weer in de auto, op weg naar de volgende bestemming, bekruipt me het gevoel van On The Road, beschreven door wijlen Jack Kerouac, dat symbool staat voor de Beat-Generation dat het Amerika van de jaren ’50 teisterde. Altijd maar onderweg zijn, de bestemming maakt niet uit, het gaat bovenal om het gaan van de ene naar de ander plaats. Geen tijd om belevenissen te laten bezinken, te verwerken, op naar de nieuwe ervaring.
Binnen twee uur zitten we van het Malibu-strand in een Hollands herfstlandschap met voor ons de Drakensbergen. De temperatuur zakt dramatisch naarmate we hoger komen. Woeste bergmassa’s ontvouwen zich voor onze ogen. Bij aankomst is het al behoorlijk fris geworden, maar de beloning mag er zijn, een adembenemend Alpen-gevoel overkruipt je wanneer je het hostel ingeklemd ziet liggen tussen de bergen, een buitengewoon frisse lucht vult de longen, niks geen uitlaatgassen of andere industriele dampen. De natuur maakt hier de dienst uit.

Voor de volgende dag staat een tocht op het programma die ons via de Sani-Pass naar Lesotho voert. ’s Ochtends is het weer prachtig, hoewel fris. Naarmate we stijgen, het wegdek wordt steeds slechter, neemt de kou toe. Wolken lijken omlaag te komen terwijl we stijgen van 1800 meter, waar ons chaletje staat, tot een maximale hoogte van ruim 3400 meter. Langs gevaarlijke afgronden, voor de reeds grijzende chauffeur van onze 4x4 een sport zo lijkt het. Hij rijdt er zo dicht mogelijk langs, ondertussen stijgen en stijgen we. Lachend concluderen we dat het maar goed is dat we de Polo ‘thuis’ hebben gelaten. De weg ligt bezaaid met kolossale keien, en de weg stijgt op sommige plaatsen met een respectabel percentage van 20%. Diepe valleien met scherpe contrasten vormen kilometers verder weer nieuwe bergen. De longen vinden steeds minder zuurstof in de lucht en een boterham eten en praten tegelijk wordt al snel vermoeiend.

Tijdens de lunch lopen twee Basotho-jongeren rond de auto, ze vervelen zich wordt al snel duidelijk, de tieners moeten maanden achtereen dieren hoeden op grote hoogte als teken van mannelijkheid. Ze blijken al behoorlijk wegwijs te zijn in het leven, ze proberen marihuana aan te bieden, we bevinden ons in het koninkrijk Lesotho, dat geregeld Klein-Zwitserland wordt genoemd. Eenmaal op de terugweg mogen we gebruik maken van de gastvrijheid van een vrouw die met haar kinderen op een afgelegen plaats in de bergen leeft, haar man is tien jaar geleden naar de stad vertrokken voor werk om nimmer meer terug te keren.
De mist wordt steeds dichter zodat we na verloop van tijd slechts enkele meters kunnen onderscheiden. De wolken hebben ons volledig omsloten. Veel vertrouwen in de chauffeur is nodig om niet in paniek te raken door de wetenschap dat aan een kant van de auto zich een tientallen meters diep ravijn bevindt. Veilig keren we terug om een einde aan onze reis te maken. Als beloning vertrekken we de volgende ochtend vroeg in een dikke mist, die op een wonderbaarlijke manier optrekt en speelt met het lanschap om ons heen. Door de Vrijstaat keren we terug naar ‘Potch’ in afwachting van teruggave van onze scriptie.

Voor de visueel ingestelde mensen: http://s267.photobucket.com/albums/ii284/betelgeuze/

Ciao...