Contrasten

Vier landen en 3500 kilometer in negen dagen tijd. Het eerste dat te binnen schiet is contrastrijk. Enorme rijkdom en schrijnende armoede, zwaaiende Botswaners getooid met lachende gezichten en voortslenterende Mozambiquanen met lege ogen, de meest adembenemende uitzichten en de grootste vervuiling.
Kokospalmbomen langs de boulevard in Maputo en uitgaan in een van de beruchtste straten van Mozambique, een land dat vijftien jaar geleden nog in een allesvernietigende burgeroorloog verkeerde. Berovingen aan den lijve ondervinden en vuil dat decimeters hoog opgestapeld ligt op straat. Complete stoepen zijn afwezig, kraters in de weg van soms meer dan een meter diep en zulke diepe potholes dat je een wieldop kwijtraakt die je ternauwernood terug kunt vinden in een moerassige berm. In het donker verdwalen op een zandweg in de middle of nowhere, het dichtsbijzijnde dorpje vijftig kilometer verderop, terwijl buiten een ijzige kou over de aarde begint neder te dalen. Golfen in Swaziland, met op de achtergrond donderend onweer. Met een minibus als sardientjes (17 stuks) op elkaar gepakt naar Maputo toe. Vijf meter hoge dieren in Kruger, leeuwen en apen op de auto. Even werd het teveel, maar de reis was nog niet voorbij. Blyde River Canyon met zijn fenomenale uitzichten moesten de onderbuik nog tekeer laten gaan.

Iedere keer is het een naar gevoel om te vertrekken vanaf de fantastische plek waar je bent geweest. Maar Mozambique staat met stip op een, steken in mijn hart lieten me bijna achterblijven om indrukken op te blijven doen van het indrukwekkende Maputo, Lourenço Marques geheten in de Portugese tijd. Mozambique is een land waar Engels in zijn geheel niet wordt begrepen, Portugees door een klein gedeelte, en regelmatig kom je met een inheemse taal in aanraking wanneer je met handen en voeten een kop espresso besteld. Gelukkig kon ik de mensen bedanken dankzij het woordje obrigado, dat staat voor bedankt, ooit geleerd tijdens een vakantie in Portugal.
Bij de grensovergang tussen Zuid-Afrika en Mozambique lijkt het alsof je een vluchtelingenkamp wordt binnengeleid, tussen hekken en enorme rollen prikkeldraad door wordt je naar de Mozambiquaanse kant geleidt. Eenmaal het visum aangevraagd gaan we met zeventien personen in een goedgevuld minibusje, verspreid over vier banken, naar Maputo. De stad wordt na 80 kilometer aangekondigd met mensonterende sloppenwijken, huizen van niet meer dan 10 houten platen zijn geen uitzondering, het vuil ligt hoog opgestapeld en wat het meest blijft hangen; het stinkt vreselijk. Rotte vis, verbrand rubber en de rook van grote vuren.
Langs de boulevard van de stad heerst een heel ander beeld, er staan lange rijen kokosnootpalmen, terwijl voor je de oceaan zich uitstrekt, achter je de typisch Portugese bebouwing. Maar wat vooral opvalt in de stad is de lege blik in de ogen van de bevolking, de ellende en de ontkenning van het leven.
Daarnaast een bananenrepubliekgevoel, mercedessen die door politieauto’s het verkeer door worden gedirigeerd, twee handkarren vol bananen die een kruispunt oversteken terwijl een dikke mercedes ongeduldig staat te toeteren. Het voornaamste gevoel; dit is echt Afrika. Chaos, criminaliteit, vuiligheid, mooie natuur, ontelbaar veel werkloze mensen.

Tijdens het uitgaan krijgen we swingende Latijns-Amerikaanse beats om de oren in het centrum van de miljoenenstad, enkele tientallen meters van de baai die uitkomt in de machtige Indische Oceaan. De inwoners lijken hier hun ellende even te vergeten. Een tweede keer gaan we uit in Witrivier, een klein stadje waar hoewel de naam anders doet vermoeden we in drie uur tijd twee witte mensen hebben gezien.
In Swaziland ontvang ik van ‘s lands bekendste golfer mijn eerste les, terwijl op de achtergrond de lucht betrekt en een onweersbui waar het land om bekend staat zich aandient. Even verderop in de Ezulwini vallei tussen hoofdstad Mbabane en de grootste stad van het land Manzini ligt het mausoleum van ’s werelds meest potente man, de vorige koning van Swaziland wist meer dan 600 kinderen bij naar schatting 200 vrouwen te verwekken.
Wat betreft de onweersbui, door het feit dat we in de bergen zitten en je zover kunt kijken, zien we meerdere onweersbuien tegelijk. Twee a drie flitsen per seconden zijn geen uitzondering, met razend gedonder wordt de ene elektrische donderslag na de andere gelanceerd vanuit de wolken. Op een gegeven moment daalt er een rode zigzag naar beneden, net op tijd weet ik mijn oren te bedekken voor een enorme donderslag de lucht laat trillen. Geluid gaat veel langzamer dan licht waardoor deze voorzorgsmaatregel kan worden genomen.

Heel veel beelden en indrukken in negen dagen tijd. Straatkinderen, verminkte mensen op straat door alle landmijnen die na de oorlog nog steeds aanwezig zijn in Mozambique, de halfwoestijn in Botswana, waar de desolaatheid je tegemoet stroomt in warme vlagen, enorme cactussen je dorstig maken, de uitgestrektheid je bijna wanhopig maakt wanneer het volgende dorpje na 60 kilometer net als het vorige een gehucht blijkt te zijn.

Dorpjes zo guur dat je amper een benzinestation binnen durft te lopen, canyons zo lang tot de meeste complexe structuren geërodeerd dat je er zonder twijfel een creator in ziet.

Oh ja, ik ben ook nog in het Krugerpark geweest, om maar te illustreren dat het net iets te veel was voor negen dagen tijd.

Uiteindelijk is het in ieder geval ontzettend leuk en leerzaam geweest!

http://s267.photobucket.com/albums/ii284/betelgeuze/rondreis%202/

Het begint met de trieste foto's, hoe verder hoe mooier en positiever ze worden.

Dagdag...