Het sublieme

Het sublieme: “Om het sublieme te ervaren moet je bereid zijn om je drang tot zelfbehoud op te geven. De sensaties van het sublieme spelen zich af tussen pijn en verrukking. Waar schoonheid je ontspant doet het sublieme je spieren samentrekken. Schoonheid brengt je tot rust en geeft je de indruk dat (Gods) wereld ordelijk is en goed. De grootsheid, het magnifieke, het enorme waar tegenover je je bevindt, boezemt vooral angst in.”

Edmund Burke

Volledig in mijn element. Met een backpacktas van 25 kg op mijn rug ren ik van hot naar her om de meest mooie perspectieven te veroveren, te vereeuwigen op foto. Kleine, tere gele bloempjes versieren een grazig, groen grasland. Terwijl links en rechts steile bergen omhoog rijzen, hun toppen in nevelen gehuld. De wanden laten me klein voelen, kwetsbaar, bijna machteloos. Maar tegelijkertijd voel ik me groots, dankbaar dat ik hier mag lopen, deel uit te maken van deze grootse schepping. Daar waar de natuur, het leven, het al bijna opgeeft, bomen steeds schaarser gezaaid zijn, de stilte lawaai maakt. Daar gaan wij verder.

Het pad werd steeds steiler, de sneeuw dominanter, totdat ook de laatste wegwijzer is verdwenen in de sneeuw. Verdergaan? Het grijze wolkendek komt ondertussen steeds verder omlaag. Net boven onze hoofden stopt zij. We lopen net niet met ons hoofd in de wolken. De twijfel slaat toe. We willen het halen, ons doel bereiken. Maar hoeveel gevaar kunnen we dragen, over hoeveel angst kunnen we ons heenzetten om de top te bereiken. Durven we ons zelfbehoud op de tocht te zetten. Nee de sneeuwroute is te gevaarlijk, zo besluiten we. Ik kan het niet accepteren. Ik weet zeker dat de hut achter de bergkam is, zo’n kilometer verder en 200 meter hoger. En die route dan? Naast de sneeuwroute doemt een tweede route op. Steiler, rotsachtiger, ruiger. Ik besluit het te proberen. Terwijl het licht begint te miezeren begin ik aan een helse klimtocht. Door een bergbeek, het is rond het vriespunt, klauter ik over machtige rotsblokken die zo nu en dan met donderend kabaal naar beneden storten. Ik weet een aardig eind omhoog te klimmen. Met moeite geef ik toe aan mezelf dat dit toch echt te gevaarlijk is, onverantwoord. Terwijl ik dit ervaar maakt een ander gevoel zich meester van me. Mijn buik trekt in hoog tempo krampachtig samen, er wordt een enorme hoeveelheid adrenaline aangemaakt en voel ik me… machtig, groots. Ik moet voorbij de bergkam komen. Maar het pad wordt nog steiler, dit heeft niets meer met lopen te maken, dit is klimmen. Ik kijk achterom, mijn vrienden zijn verworden tot stipjes in de verte. Hoeveel gevaar durf ik te nemen, hoe onverantwoord mag ik zijn. Straks stort ik naar beneden. Dan is er geen hut bereikt, heb ik deze wereld verlaten en oneindig veel verdriet bezorgd bij familie en de vrienden die het hebben zien gebeuren.

Een lichte paniek omhult me als een onaangename deken. Wat nu? Ik wil het doel bereiken. Maar het offer wordt te groot, overmeestert me. Met een licht onaangenaam gevoel, een gevoel van falen, besluit ik terug te keren. Gemakkelijk gezegd dan gedaan. De heenweg was een uitdaging. De terugweg zo mogelijk nog meer. Voorzichtig tast ik met mijn voeten op de stenen onder mij, waarbij verschillende met donderend geraas naar beneden storten. Zo nu en dan schuif ik met mijn kont over de stenen, terwijl mijn rugtas in de weg zit. De ijskoude beek dringt steeds verder door mijn broek, schoenen en sokken heen. Kou voel ik echter niet. Ik wordt in beslagen genomen door adrenaline, overlevingsdrang, door een lawine aan emoties…..