Paris

La citée de ‘l amour. Paris! Nog 20 uur tot Nadine en ik vertrekken naar deze fameuze stad om kunst, cultuur en de meest uiteenlopende sferen en geneugten te mogen proeven. Dali, Picasso, maar ook denkers als Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir hebben hier een stukje van hun magnifieke geest achtergelaten. Het is lang geleden dat ik het ‘On The Road’-gevoel, dat Jack Kerouac zo treffend beschreef, heb mogen ervaren. Enkel op Lowlands heb ik nog een vleugje geproefd van de diepe gronden van de wereld. Welke Godot (Dat wat niet benoemt wenst te worden, iemand die voortdurend wordt aangekondigd, maar nooit verschijnt; het Christendom tracht het God te noemen, de Islam Allah etc. Ik zie het als een ruwe, ongeslepen diamant. De meest zuivere ooit die wij zelf mogen slijpen door middel van ons waarnemings-, denk- en gevoelsvermogen.) minstens zo mooi heeft gemaakt als de met het oog zichtbare wereld. Deze emotie die gepaard gaat met gevoelens van vrijheid, vergankelijkheid, hoop, lijden, euforie, kortom het ware leven. Enigszins ingeteerd door het werk als geldteammedewerker waar ik elke dag wordt geconfronteerd met de nimmer ophoudende zucht van het ego naar meer, naar geld, naar materie. Waar zaken als logica, verantwoordelijkheid, controle , zo hoog in het vaandel staan. Waar mijn geest haperend tot stilstand komt, mijn persoonlijke creaties zijn ingesnoerd tot procedures. Eindelijk wordt de dop van de fles weer aarzelend opgelicht en mag mijn ziel me weer leiden, in plaats van het verstand dat de ziel zogenaamd onder controle heeft, kortom de wijde wereld in. Waar mensen net als ons zoeken, zoeken naar hun bestemming. Hoe geven zij hun leven vorm, wat geeft hen kracht? Zo kom ik erachter wat mij kracht geeft, wat mij vormt.

Ik kan niet wachten om een Gauloise-sigaret à la Sartre aan te mogen steken op een romantisch terrasje in Montmarte. Me vertwijfeld af te vragen wat existentie is. Wie of wat ons in deze wereld heeft geworpen? Wie de grap heeft bedacht om ons dit allesdoordringende, bij tijd en wijle angstaanjagende spel, genaamd leven, te spelen. Ik weet het, het is te koud voor een terras, maar de vragen zullen komen waar ik me ook bevind. Een ding is zeker: een mens zonder dromen, zonder romances, zonder worstelingen leeft niet.