Donkere wolken pakken zich samen boven Pretoria

Boven het beeld van Zuid-Afrika’s eerste president, Paul Kruger, we bevinden ons op het Church Square, Pretoria, trekken donkere wolken samen. Zwarte mensen beklimmen het beeld om een glimp op te vangen van het schouwspel dat twee mimespelers proberen uit te beelden. De blanke bevolking ziet de lucht steeds verder betrekken. Eskom laat voortdurend zijn onkunde zien. Stroom is geen absolute zekerheid meer in het land, ondanks je maandelijkse betalingen die schrikbarend snel omhoog gaan.. De mimespelers spelen ondertussen onverstoord verder en lijken onkunde uit te beelden in hun chaotisch en onbegrijpelijke bewegingen die ze maken, het zwarte publiek blijft ademloos toekijken, werk hebben zij toch geen van allen, het gros is werkloos. Een blanke zie je er niet, het centrum is een no-go area geworden voor hen.


Het voortrekkersmonument, net buiten de stad, staat nog altijd trots te glimmen. Keurig bijgehouden tuinperken, maar stil is het er wel. Ondanks de paasvakantie, is het gebied eromheen op enkele verdwaalde toeristen na uitgestorven. De bovenkant van het monument, dat zo’n veertig meter boven de grond reikt is de laatste mogelijkheid voor de Afrikaner om de illusie te hebben dat zij vanaf de troon over hoofdstad Pretoria kijkt. De scepter is al lang uit handen gevallen, de donkere zijde van democratie is geopenbaard aan de blanke. De meerderheid beslist, ook al is zij onkundig, weet zij geen potten te breken, heeft zij geen flauw idee hoe je de weg naar rechtvaardigheid recht houdt. Nog steeds is vrijwel al het geld in blanke handen, maar de blanke media, waarvan het Afrikaner Beeld haantje de voorste is roepen om het hardst dat er geen hoop meer is.

Het feit dat er een nieuwe president komt die weinig besef heeft van westerse normen en waarden, de man heeft zojuist zijn zesde vrouw een huwelijksaanzoek gedaan, wordt van verkrachting verdacht en heeft behalve goede oren weinig competentie zo luidt de kritiek, hij is een man van het volk. Hij weet precies wat het volk wil: geld, macht en seks, alleen voor de zwarte om precies te zijn, want de rollen zijn ten slotte omgedraaid dankzij de democratie. In Beeld verschijnt weer een nieuw artikel; ‘Zuid-Afrika tweede Zimbabwe’.
De kortstondige hegemonie van de blanke in Zuid-Afrika wordt langzaam uitgewist, Pietersburg wordt Polokwane, de Paul Krugerstraat in Potchefstroom verandert in de Nelson Mandela Drive en ga zo maar door. De eerste druppels beginnen te vallen, Kruger begint nat te worden.
Blanke eigenaars van bedrijven moeten bij een winst boven een bepaald bedrag minstens een zwarte manager hebben. ‘Steeds meer mensen vertrekken richting een Engelstalige land’, kopt Beeld begin februari 2008. Nieuw-Zeeland, Australië, Canada, Engeland, het schijnt een paradijs te zijn daar.

In het enige blanke restaurantje op het plein, gerund door Fransen lijkt het op een afstand van honderd meter van Paul Kruger, zakken we vermoeid neer op de bankjes. De eerste bliksem kleurt de lucht even geel, de donder die in een milliseconde volgt gaat door merg en been. ‘Blanke landboeren onteigend in Zimbabwe, luidde de kop van Beeld in januari 2002’. De blanke is bang, hoop stroomt langzaam weg de goot in, wie wil er nog achteraan. Een volgende donderslag laat ons vieren bijna van de bank afvallen, het begint te storten, de ene donderslag na de andere volgt. Het water zwelt aan tot wat een kleine snelstromende rivier lijkt. Een waterdruppel hoop is niet meer te vinden in deze zee van water. Zuid-Afrika begint weer bij Afrika te horen.