Politie aan huis

Na twee weken van geluidsoverlast bij de buren, harde muziek, tot diep in de nacht feestelijke kreten en allerhande andere vormen van vertier is het dan eindelijk zo ver. Na een eerdere waarschuwing die niet mocht baten arriveert om elf uur ’s avonds de ene na de andere politieauto. Op het hoogtepunt van de charge staan er vijf politieauto’s, met een niet gering aantal van vijftien politieagenten op de stoep bij de buren.
Nieuwsgierige Nederlandse en Vlaamse koppies verschijnen in de deuropening en schuifelen onzeker richting de poort om maar niets van het spektakel te missen. Ik besluit om het hek open te doen en mijn journalistieke/nieuwsgierige aard niet te verloochenen, ik ga polshoogte nemen. Met mijn zakcomputer, gesierd met een 5 megapixel camera, en waar tevens mee gebeld kan worden in de aanslag loop ik om de politieauto’s heen en negeer de waarschuwingen van mijn huisgenoten. Loerend of de politie het huis weer verlaat, de muziek is ondertussen opgehouden, zie ik in de verte de voet van Evert-Jan over de drempel van het hek gaan. Voor ik het door heb heeft hij zijn angst overwonnen en leunt met zijn elleboog op een van de politiewagens, triomfantelijke vraagt hij: maak eens een foto joh! Lachend schiet ik een plaatje van de trotse Hollander, die uitstraalt alsof hij de nachtwakers in zijn broekzak heeft. Plots komt de gedachte in me op dat Carin een veel betere, haast professionele, camera bezit. Ik roep en spoor haar aan om met de hare een foto te maken. Ze rent naar binnen en komt met haar vele onzen wegende camera het huis uit stormen. Nu heeft de journalistieke geest haar in de macht, ze loopt om de auto’s heen op zoek naar een puike plek voor haar product. Eindelijk heeft ze een donker plekje gevonden op voldoende afstand en ze drukt de knop in. Een oogverblindende flits later, waarbij mijn eerste gedachte naar een onweersflits gaat, heeft ze een foto genomen. Direct fluisteren de stemmen van binnen dat ze direct terug moet komen, want zometeen zijn wij de pineut. Vier foto’s later komt de politie het huis uit en rent ze, ondertussen uitzonderlijke hoeveelheden adrenaline aanmakend, naar binnen. Who took the picture, schalt een jonge, maar ijzige stem, nadat hij eerst mijn glas water grondig heeft onderzocht. Een poging van onze Afrikaner huisgenoot om uit te leggen dat we toeristen zijn mag niet baten. Vier monden zitten op slot, wanneer ze blijven aandringen, ondertussen hun autoriteit aansprekend door middel van verschillende toonhoogtes waarop ze de vraag stellen, stap ik naar voren en beken. Met in mijn achterhoofd de hoop dat ze Carin niet naar binnen zagen glippen en we de volgende dag de trotse eigenaar zijn van enkele prachtige foto’s haal ik mijn telefoon tevoorschijn. Met hun repertoire van intimidatie in het achterhoofd vragen ze: Why are you scared? I am not scared antwoord ik op een zo neutraal mogelijke manier. Delete the pictures that you made, bast de stem. Yes, yes, I’ll show you when I delete them. Gehoorzaam verwijder ik foto na foto. Wanneer ik klaar ben benen ze naar voren en lopen richting het huis. Where’s the lady? Ik zak in elkaar van ellende, ze hebben mij niet eens foto’s zien maken. Heb ik voor niets een daad van altruisme in ons aller belang gedaan. Wanneer ik er achteraan ga zie ik in de deuropening een trillend rietje hakkelend uitleggen dat ze zojuist de foto’s op haar kamer heeft verwijderd. Blikken van ongeloof staren haar aan, luisterend naar het Dengels waarin ze probeert uit te leggen hoe ze het gedaan heeft, volgt de vraag: What were you intend to do with the pictures? I deleted them, klinkt het nog angstiger, terwijl ze zenuwachtig aan de knopjes van haar camera friemelt.
Uiteindelijk is het al snel goed wanneer ik de vraag beantwoord en ve