Vervolg politie aan huis

Uiteindelijk is het al snel goed wanneer ik de vraag beantwoord en vertel dat we kiekjes wilden maken om in Nederland te laten zien dat we daadwerkelijk iets beleven in Zuid-Afrika. Vraag dat dan de volgende keer zegt de politieagent die het woord voert. Ondertussen doet een andere politieagent zijn kraagje goed, omdat zijn navel bijna te zien is, zo slonzig als het overhemd erbij hangt. Mijn mond verandert in een s-vorm van de welbekende smiley van msn. Moeten jullie daarom zo moeilijk doen weet ik nog net binnen te houden.
Carin die de volgende dag weer hersteld is van haar angst, ondanks verscheidene dromen over politieagenten, herpakt zich en download een programma waarmee verwijderde foto’s weer zichtbaar gemaakt kunnen worden. Hebben we uiteindelijk toch de foto’s van mijn telefoon, al is de kwaliteit laag.

Sun City en wilde dieren

Na een tocht door een in eerste instantie desolaat landschap, overgaand van een heuvelachtig landschap naar bergachtigere panorama’s komen we aan in Sun City, beter bekend als het Las Vegas van Zuid-Afrika. Daar gokkasten, pokertafels en allerhande andere gokattributen mij en met mij de andere reisgenoten weinig weten te boeien lopen we al snel het park in. Op wat kitscherige gebouwen, een weelderige begroeiing na is er weinig te zien en besluiten we al snel de zwembroek aan te doen om het paradijselijke blauwe water van het zwembad te begroeten. Hier brengen we de gehele middag door, het water inspringend wanneer de kunstmatige golven van plusminus twee meter hoogte zich aankondigen door een luide sirene.

Na iets gegeten te hebben bij een restaurantje in het schijnbare niets togen we naar ons appartementje midden in de wildernis. Aangekomen moeten we met een naar gevoel, veroorzaakt door de wetenschap de volgende dag voor zonsopgang uit bed te moeten om de ‘sunrise’ te begroeten in Pilanesberg, concluderen dat we weinig kunnen genieten van de prachtige accomodatie. Na een waterpijpje, een gesprek met de buurman die betoogt dat we uit moeten kijken voor luipaarden en jakhalzen die hier vrij rondlopen en tot slot uitlegt dat black people niet meer dan animals zijn gaan we naar bed voor een hoognodige nachtrust die kort, maar hopelijk erg verkwikkend zal zijn na een lange, vermoeiende dag.

Met mijn kont op het dichtzittende portier, enigszins teleurgesteld van de niet al te spectaculaire zonsopgang, en mijn hoofd buiten de auto tuur ik ingespannen met een verrekijker de omgeving rond in de hoop dieren te spotten die we normaliter alleen in de dierentuin zien. Na een ochtend Pilanesberg zou ik bijna aanraden om maar lekker naar een dierentuin te gaan. Na enkele zebra’s, een paar hertjes en een neushoorn staat het chagrijnen ons nader dan het lachen. De camera’s, maar bovenal de dieren worden hartsgrondelijk vervloekt. De middag is fortuinlijker, olifanten, giraffen, neushoorns, nijlpaarden, een enkel aapje en een grote verscheidenheid aan hertjes en vogels poseren parmantig voor de lens.
Zo... Ook het safarigevoel, dat op National Geographic vaak prachtig wordt geetaleerd, zit in mijn steeds groter wordende pakket aan ervaringen. Op naar het Kruger voor de ultieme safari-ervaring...